Ja, ik weet het meneer. Ik ben inderdaad mager. Ja, dat wordt mij vaker verteld. U hoeft dat ECHT niet nog eens te vermelden.
Ja, ik eet goed. Ja, ik doe intensief aan sport. Nee, ik zit niet aan de drugs. Nee, u hoeft echt niet ongelovig te kijken. Nee, ik heb echt geen afwijking.
En ja, het blijft pijn doen als weer eens iemand de drang voelt me erop te wijzen, meneer. Dus waarom gaat u nu niet gewoon weg, zodat ik nog wat kan nadenken over hoe misvormd en abnormaal u me wel vindt, ok?
Ja meneer. Ik zou er ook liever normaal uitzien.
Saturday, December 10, 2005
Friday, November 18, 2005
Sprookje
Er was eens, niet zo heel lang geleden, een arme tuinier die werkte in een groot kasteel. Hij werkte heel de dag in de tuinen van de koninklijke familie, en 's avonds zat hij rustig bij zijn vrienden in het kleine zijgebouwtje aan de stallen. De koning en zijn gevolg zag hij enkel uit de verte, of wanneer hij een paard moest klaarmaken wanneer iemand van de koninklijke familie een ritje rond het grote domein wilde maken.
Soms zag hij door de ramen van het paleis hoe daarbinnen grote feesten met veel gedistingeerde gasten werden gehouden, en heel soms verlangde hij om eens zo'n feest te kunnen bijwonen, maar dan ging hij meestal snel terug naar de stallen, waar hij een kaartje legde met zijn vrienden en collega's, en waar ze praatten over vanalles en nog wat... en dan vergat hij al snel de grote feesten en de rijke bankets die hij miste. Kortom, de tuinier was best wel gelukkig met zijn plaats in de wereld, en met zijn haast onzichtbare werkgevers.
Op een dag werd zijn wereld echter ondersteboven gekeerd, toen hij tijdens het snoeien van de rozen opeens zacht op zijn schouder werd getikt. Toen hij zich omdraaide, verwachtend één van zijn collega's te zien, schrok hij zich een ongeluk. Voor hem stond een jonge edeldame, met enorme blauwe ogen en halflang donkerbruin haar. Ze was enorm mooi, elegant, en ondanks het feit dat ze veel kleiner was dan de tuinier voelde deze zich toch enorm overweldigd door haar verschijning. Haastig boog hij zijn hoofd, en mompelde hij iets dat 'hoe kan ik helpen, uwe hoogheid?' of iets dergelijks moest voorstellen.
De prinses, want dat was ze, lachte tinkelend, en gebaarde de tuinier dat hij haar moest aankijken. De tuinier gehoorzaamde, ookal maakte de blik van de prinses hem onzekerderd dan hij zich ooit had gevoeld. Hij was nooit eerder aangesproken geweest door iemand uit het paleis, laat staan door een prinses, en hij wist bepaald niet hoe hij zich moest gedragen.
De prinses bleek echter over geen enkele vorm van scrupules te beschikken, en vroeg hem rechtuit maar beleefd of hij haar een rondleiding door de grote tuinen rond het paleis wilde geven. En natuurlijk deed de tuinier wat hem werd opgedragen. Hij toonde haar alle kleine verborgen kantjes aan de tuinen, gaf uitleg over alle planten en bloemen die ze tegenkwamen, en vergat al snel dat hij met een prinses aan het rondwandelen was. De prinses vertelde op haar beurt over haar leven in het paleis, even ontspannen als was ze tegen een goede vriendin aan het praten. Zo vloog de tijd voorbij, en uiteindelijk vertrok de prinses terug naar het paleis, na afscheid genomen te hebben van de tuinier met een kus op zijn wang, een kus die de tuinier nog vele dagen daarna bleef voelen.
Tegen alle verwachtingen van de stomverbaasde tuinier in bleef de prinses in de weken en maanden daarna de tuin bezoeken, en telkens opnieuw voelde hij die lichte tik op zijn schouder, waarna ze de rest van de dag gewoon rondwandelden en praatten, uren aan een stuk. En telkens vertrok de prinses weer naar haar familie en gelijken in het paleis, de tuinier achterlatend met een verward gevoel dat maar zelden helemaal verdween. Waarom bleef ze naar hem toe komen, en vooral, waarom leek het allemaal zo vanzelfsprekend wanneer ze samen waren? Waarom vertelden ze al hun frustraties, geheimen en diepste gevoelens tegen elkaar, zonder ook maar een moment stil te staan bij hoe verschillend ze wel waren? Waarom had de tuinier het gevoel dat de prinses langzaam maar zeker aan het uitgroeien was tot de beste vriendin die hij ooit gehad had?
Uiteindelijk leerde de tuinier te aanvaarden dat de prinses geen ene moer gaf om de verschillende werelden waar ze in leefden, en leerde hij dat het leven aan het hof helemaal niet zo glamoureus was als hij het zich had ingebeeld. Meer zelfs, het was praktisch identiek aan zijn eigen leven, alleen speelde het zich volledig buiten zijn wereld af. En hoewel dit hem soms pijn deed, omdat hij ergens nog steeds deel wilde uitmaken van die andere wereld, wist hij diep in zijn binnenste dat hij eigenlijk al het beste van die wereld had leren kennen, in de vorm van de prinses.
Zo gingen er een jaar of drie voorbij. De prinses en de tuinier veranderden allebei, werden beiden volwassen, maar ze bleven elkaar zien en ze bleven urenlang praten over hun wedervaren.
Tot op een dag de prinses niet meer de tuin in kwam. De tuinier wachtte geduldig, wachtte weken, maanden... maar de prinses liet niets van zich horen.
Toen ze uiteindelijk dan toch weer opdaagde, toen de tuinier al stilaan de hoop had opgegeven haar nog te zien, was ze een volledig ander meisje geworden dan hetgene dat de tuinier zo goed had leren kennen. Ze sprak hem kort en droevig toe, en vertelde dat de koning zwaar ziek was en heel de koninklijke familie in de moeilijkheden zat. De tuinier, die uiteraard zwaar was aangedaan van dit nieuws, probeerde het er met haar over te hebben, zoals hij al zo vaak had gedaan. Maar de prinses zei alleen maar dat ze hem niet wilde lastig vallen met dit probleem, en na een haastig afscheid vertrok ze weer naar het kasteel.
De tuinier bleef stomverbaasd, gelaten en heel triest achter. Waarom wilde ze opeens niet meer met hem praten? Waarom sloot ze opeens, na al die jaren en al die lange gesprekken, haar problemen en haar wereld voor hem af?
Toen ze na een paar weken nog eens heel even in de tuin verscheen, merkte hij dat ze ergens wel wilde vertellen, maar dat ze niet verder kwam dan wat oppervlakkige verhalen. Toen hij vroeg naar de situatie in haar familie, herhaalde ze dat ze hem er niet mee wilde lastig vallen. Ze beloofde hem dat ze weer met hem zou komen praten zoals vroeger, dat hij zich geen zorgen hoefde maken.
Maar de tuinier voelde dat er iets tussen hen was gebroken, dat wat ze ook hadden gehad er simpelweg niet meer was. Ze waren voor het eerst sinds ze elkaar hadden leren kennen écht prinses en tuinier.
En toen ze met een halfhartige kus afscheid namen, wist de tuinier ergens diep in zijn binnenste dat hij haar niet meer terug zou zien.
Soms zag hij door de ramen van het paleis hoe daarbinnen grote feesten met veel gedistingeerde gasten werden gehouden, en heel soms verlangde hij om eens zo'n feest te kunnen bijwonen, maar dan ging hij meestal snel terug naar de stallen, waar hij een kaartje legde met zijn vrienden en collega's, en waar ze praatten over vanalles en nog wat... en dan vergat hij al snel de grote feesten en de rijke bankets die hij miste. Kortom, de tuinier was best wel gelukkig met zijn plaats in de wereld, en met zijn haast onzichtbare werkgevers.
Op een dag werd zijn wereld echter ondersteboven gekeerd, toen hij tijdens het snoeien van de rozen opeens zacht op zijn schouder werd getikt. Toen hij zich omdraaide, verwachtend één van zijn collega's te zien, schrok hij zich een ongeluk. Voor hem stond een jonge edeldame, met enorme blauwe ogen en halflang donkerbruin haar. Ze was enorm mooi, elegant, en ondanks het feit dat ze veel kleiner was dan de tuinier voelde deze zich toch enorm overweldigd door haar verschijning. Haastig boog hij zijn hoofd, en mompelde hij iets dat 'hoe kan ik helpen, uwe hoogheid?' of iets dergelijks moest voorstellen.
De prinses, want dat was ze, lachte tinkelend, en gebaarde de tuinier dat hij haar moest aankijken. De tuinier gehoorzaamde, ookal maakte de blik van de prinses hem onzekerderd dan hij zich ooit had gevoeld. Hij was nooit eerder aangesproken geweest door iemand uit het paleis, laat staan door een prinses, en hij wist bepaald niet hoe hij zich moest gedragen.
De prinses bleek echter over geen enkele vorm van scrupules te beschikken, en vroeg hem rechtuit maar beleefd of hij haar een rondleiding door de grote tuinen rond het paleis wilde geven. En natuurlijk deed de tuinier wat hem werd opgedragen. Hij toonde haar alle kleine verborgen kantjes aan de tuinen, gaf uitleg over alle planten en bloemen die ze tegenkwamen, en vergat al snel dat hij met een prinses aan het rondwandelen was. De prinses vertelde op haar beurt over haar leven in het paleis, even ontspannen als was ze tegen een goede vriendin aan het praten. Zo vloog de tijd voorbij, en uiteindelijk vertrok de prinses terug naar het paleis, na afscheid genomen te hebben van de tuinier met een kus op zijn wang, een kus die de tuinier nog vele dagen daarna bleef voelen.
Tegen alle verwachtingen van de stomverbaasde tuinier in bleef de prinses in de weken en maanden daarna de tuin bezoeken, en telkens opnieuw voelde hij die lichte tik op zijn schouder, waarna ze de rest van de dag gewoon rondwandelden en praatten, uren aan een stuk. En telkens vertrok de prinses weer naar haar familie en gelijken in het paleis, de tuinier achterlatend met een verward gevoel dat maar zelden helemaal verdween. Waarom bleef ze naar hem toe komen, en vooral, waarom leek het allemaal zo vanzelfsprekend wanneer ze samen waren? Waarom vertelden ze al hun frustraties, geheimen en diepste gevoelens tegen elkaar, zonder ook maar een moment stil te staan bij hoe verschillend ze wel waren? Waarom had de tuinier het gevoel dat de prinses langzaam maar zeker aan het uitgroeien was tot de beste vriendin die hij ooit gehad had?
Uiteindelijk leerde de tuinier te aanvaarden dat de prinses geen ene moer gaf om de verschillende werelden waar ze in leefden, en leerde hij dat het leven aan het hof helemaal niet zo glamoureus was als hij het zich had ingebeeld. Meer zelfs, het was praktisch identiek aan zijn eigen leven, alleen speelde het zich volledig buiten zijn wereld af. En hoewel dit hem soms pijn deed, omdat hij ergens nog steeds deel wilde uitmaken van die andere wereld, wist hij diep in zijn binnenste dat hij eigenlijk al het beste van die wereld had leren kennen, in de vorm van de prinses.
Zo gingen er een jaar of drie voorbij. De prinses en de tuinier veranderden allebei, werden beiden volwassen, maar ze bleven elkaar zien en ze bleven urenlang praten over hun wedervaren.
Tot op een dag de prinses niet meer de tuin in kwam. De tuinier wachtte geduldig, wachtte weken, maanden... maar de prinses liet niets van zich horen.
Toen ze uiteindelijk dan toch weer opdaagde, toen de tuinier al stilaan de hoop had opgegeven haar nog te zien, was ze een volledig ander meisje geworden dan hetgene dat de tuinier zo goed had leren kennen. Ze sprak hem kort en droevig toe, en vertelde dat de koning zwaar ziek was en heel de koninklijke familie in de moeilijkheden zat. De tuinier, die uiteraard zwaar was aangedaan van dit nieuws, probeerde het er met haar over te hebben, zoals hij al zo vaak had gedaan. Maar de prinses zei alleen maar dat ze hem niet wilde lastig vallen met dit probleem, en na een haastig afscheid vertrok ze weer naar het kasteel.
De tuinier bleef stomverbaasd, gelaten en heel triest achter. Waarom wilde ze opeens niet meer met hem praten? Waarom sloot ze opeens, na al die jaren en al die lange gesprekken, haar problemen en haar wereld voor hem af?
Toen ze na een paar weken nog eens heel even in de tuin verscheen, merkte hij dat ze ergens wel wilde vertellen, maar dat ze niet verder kwam dan wat oppervlakkige verhalen. Toen hij vroeg naar de situatie in haar familie, herhaalde ze dat ze hem er niet mee wilde lastig vallen. Ze beloofde hem dat ze weer met hem zou komen praten zoals vroeger, dat hij zich geen zorgen hoefde maken.
Maar de tuinier voelde dat er iets tussen hen was gebroken, dat wat ze ook hadden gehad er simpelweg niet meer was. Ze waren voor het eerst sinds ze elkaar hadden leren kennen écht prinses en tuinier.
En toen ze met een halfhartige kus afscheid namen, wist de tuinier ergens diep in zijn binnenste dat hij haar niet meer terug zou zien.
Tuesday, November 01, 2005
Father Fritz is verliefd op een lijk
En wat voor een lijk. Wauw wauw wauw.
Gisteren samen met Kristel, Sadia, Jan en Lavinia naar Tim Burton's Corpse Bride geweest, en verdikkeme, dit moet de mooiste film van het jaar zijn.
Ik ben verliefd op Tim Burton's stijl. Het is niet normaal. Ik verdrink in elke film die de man maakt, ik word er in meegezogen, en ik geniet van elke seconde ervan. De duistere, kwaadaardige bomen, de getrokken perspectieven, de melancholische, onaardse sfeer, de o zo snijdende humor gecombineerd met de meest pijnlijk oprechte tragiek... het is gewoon alles wat ik zelf zou willen maken, en meer. Het ontwerp van de personages, de fantastische animaties... alles eraan is zo onwerkelijk mooi dat het me telkens weer tranen in de ogen brengt.
Nu, tot zover mijn ode aan Tim Burton. Als je mijn persoonlijke adoratie voor zijn persoonlijke stijl achterwege laat, is The Corpse Bride nog steeds een parel op gebied van animatie, design, voice-acting en sfeer. Het enige minpuntje is misschien het was lichte verhaal, maar dat stoorde me geenszins: het was misschien simpel, maar het werkte perfect, en gaf me nergens het gevoel dat er iets niet juist zat.
Bovendien doet Tim Burton iets wat in mijn ogen helemaal briljant is: liedjes integreren in zijn verhaal die niet compleet het ritme eruit halen, en die al evenmin storend of genant zijn (geloof me, bij Disney durft dit me al wel eens stevig tegen te steken!).
Soit, in't kort: gaan zien die boel, en vooral mij verwittigen wanneer jullie gaan, dan kan ik nog eens mee...
Gisteren samen met Kristel, Sadia, Jan en Lavinia naar Tim Burton's Corpse Bride geweest, en verdikkeme, dit moet de mooiste film van het jaar zijn.
Ik ben verliefd op Tim Burton's stijl. Het is niet normaal. Ik verdrink in elke film die de man maakt, ik word er in meegezogen, en ik geniet van elke seconde ervan. De duistere, kwaadaardige bomen, de getrokken perspectieven, de melancholische, onaardse sfeer, de o zo snijdende humor gecombineerd met de meest pijnlijk oprechte tragiek... het is gewoon alles wat ik zelf zou willen maken, en meer. Het ontwerp van de personages, de fantastische animaties... alles eraan is zo onwerkelijk mooi dat het me telkens weer tranen in de ogen brengt.
Nu, tot zover mijn ode aan Tim Burton. Als je mijn persoonlijke adoratie voor zijn persoonlijke stijl achterwege laat, is The Corpse Bride nog steeds een parel op gebied van animatie, design, voice-acting en sfeer. Het enige minpuntje is misschien het was lichte verhaal, maar dat stoorde me geenszins: het was misschien simpel, maar het werkte perfect, en gaf me nergens het gevoel dat er iets niet juist zat.
Bovendien doet Tim Burton iets wat in mijn ogen helemaal briljant is: liedjes integreren in zijn verhaal die niet compleet het ritme eruit halen, en die al evenmin storend of genant zijn (geloof me, bij Disney durft dit me al wel eens stevig tegen te steken!).
Soit, in't kort: gaan zien die boel, en vooral mij verwittigen wanneer jullie gaan, dan kan ik nog eens mee...
Friday, October 21, 2005
Tongperikelen (2)
Arrg.
Na een week antischimmelzalf, van de dokter te horen dat het 'waarschijnlijk viraal is', een week een degoutante kamille-mondspoeling te moeten gebruiken, zijn we nu toe aan de laatste nieuwe, en hopelijk juiste, verklaring voor mijn geirriteerde (en intussen ook behoorlijk irritante) tong.
Een tekort aan vitamine B12, ook wel foliumzuur genoemd. Inderdaad, ik zou er zelf ook nooit zijn opgekomen. Maar daar het zich niet uitbreidt is het probleem dus niet viraal of bacterieel, wat wil zeggen dat ik en Kristel dus al twee weken voor niets elkaar niet gekust hebben. Ach ja. Dat compenseren we wel.
Ik heb nu dus twee buisjes bloed mogen afgeven om te laten testen, en weer een nieuwe mondspoeling meegekregen... Ik ben benieuwd...
Na een week antischimmelzalf, van de dokter te horen dat het 'waarschijnlijk viraal is', een week een degoutante kamille-mondspoeling te moeten gebruiken, zijn we nu toe aan de laatste nieuwe, en hopelijk juiste, verklaring voor mijn geirriteerde (en intussen ook behoorlijk irritante) tong.
Een tekort aan vitamine B12, ook wel foliumzuur genoemd. Inderdaad, ik zou er zelf ook nooit zijn opgekomen. Maar daar het zich niet uitbreidt is het probleem dus niet viraal of bacterieel, wat wil zeggen dat ik en Kristel dus al twee weken voor niets elkaar niet gekust hebben. Ach ja. Dat compenseren we wel.
Ik heb nu dus twee buisjes bloed mogen afgeven om te laten testen, en weer een nieuwe mondspoeling meegekregen... Ik ben benieuwd...
Friday, October 14, 2005
Tongperikelen...
Mijn tong is kapot. Werkt niet meer naar behoren.
Al twee weken loop ik rond met een lap biefstuk in mijn mond die zo overgevoelig is voor alles wat ik in mijn (immer hongerige) bakkes wil proppen.
De dokter zegt dat het een infectie is, die 'misschien' besmettelijk is en 'misschien ook niet'. Joy.
Zodra ik ook maar iets pikants eet (of eigenlijk zodra er iets van peper op mijn eten zit...) zie je het zweet parelen op mijn voorhoofd en zie je de dichtstbijzijnde fles drank aan een ijltempo verdwijnen. Fijn is anders, zeker voor iemand zoals ik met een passie voor frisdranken met bubbels allerhande, sweet chili saus en currytoestanden. Oh ja, en door die 'misschien besmettelijk' factor heeft mijn liefdes- en seksleven ineens een heel aangename dimensie minder.
Ik heb nu een soortement mondspoeling gekregen, op basis van kamille. Inderdaad, kamille. Dat spul dat ze overal maar inkappen om de mensen het gevoel te geven dat ze toch iets genezends aan het gebruiken zijn.
Ik weet het, ik zaag... maar verdikke, het is mss niet meteen het meest pijnlijke of gevaarlijke probleem dat ik ooit gehad heb, maar het is wél het meest irritante. En ik ben het beu om al twee weken te overleven op dingen zoals melk, zacht brood met choco (jakkes...), fruitsap en rijst.
Al twee weken loop ik rond met een lap biefstuk in mijn mond die zo overgevoelig is voor alles wat ik in mijn (immer hongerige) bakkes wil proppen.
De dokter zegt dat het een infectie is, die 'misschien' besmettelijk is en 'misschien ook niet'. Joy.
Zodra ik ook maar iets pikants eet (of eigenlijk zodra er iets van peper op mijn eten zit...) zie je het zweet parelen op mijn voorhoofd en zie je de dichtstbijzijnde fles drank aan een ijltempo verdwijnen. Fijn is anders, zeker voor iemand zoals ik met een passie voor frisdranken met bubbels allerhande, sweet chili saus en currytoestanden. Oh ja, en door die 'misschien besmettelijk' factor heeft mijn liefdes- en seksleven ineens een heel aangename dimensie minder.
Ik heb nu een soortement mondspoeling gekregen, op basis van kamille. Inderdaad, kamille. Dat spul dat ze overal maar inkappen om de mensen het gevoel te geven dat ze toch iets genezends aan het gebruiken zijn.
Ik weet het, ik zaag... maar verdikke, het is mss niet meteen het meest pijnlijke of gevaarlijke probleem dat ik ooit gehad heb, maar het is wél het meest irritante. En ik ben het beu om al twee weken te overleven op dingen zoals melk, zacht brood met choco (jakkes...), fruitsap en rijst.
Saturday, September 17, 2005
Exit fuzzyness...
Inderdaad, na twee jaar is de knoop (of beter: de vele knopen...) doorgehakt.
Na een dikke twee maanden met mijn haar strak naar achter gebonden in een staartje te hebben rondgelopen, ben ik de kapper binnengestapt, en heb ik praktisch alles laten afknippen...
Ik had mij twee jaar geleden het voornemen gedaan pas weer naar de kapper te gaan wanneer mijn haar me echt de strot begon uit te komen, en na vele periodes van twijfel was het dan nu toch zo ver. Elke keer wakker worden met een kop vol pijnlijke knopen (pijpekrullen zoals ik heb zijn mooi, maar hebben zo hun nadelen...) en om de dag je haar moeten wassen en volledig doorkammen om er een beetje toonbaar uit te zien begon me stevig te vervelen.
Kristel is er enorm triest over, ze was enorm gehecht aan mijn lange krullen, en ik heb nog al van mensen gehoord dat ze het heel spijtig vinden. Daarentegen staan dan weer de vele mensen die het kort beter vinden, dus de situatie is eigenlijk identiek aan vroeger op dat gebied. Hoewel het wel vreemd is met mijn hand door mijn haar te gaan, en een net-iets-langer-dan-borstelkopje te voelen...
Ach ja, haar groeit, nietwaar?
Na een dikke twee maanden met mijn haar strak naar achter gebonden in een staartje te hebben rondgelopen, ben ik de kapper binnengestapt, en heb ik praktisch alles laten afknippen...
Ik had mij twee jaar geleden het voornemen gedaan pas weer naar de kapper te gaan wanneer mijn haar me echt de strot begon uit te komen, en na vele periodes van twijfel was het dan nu toch zo ver. Elke keer wakker worden met een kop vol pijnlijke knopen (pijpekrullen zoals ik heb zijn mooi, maar hebben zo hun nadelen...) en om de dag je haar moeten wassen en volledig doorkammen om er een beetje toonbaar uit te zien begon me stevig te vervelen.
Kristel is er enorm triest over, ze was enorm gehecht aan mijn lange krullen, en ik heb nog al van mensen gehoord dat ze het heel spijtig vinden. Daarentegen staan dan weer de vele mensen die het kort beter vinden, dus de situatie is eigenlijk identiek aan vroeger op dat gebied. Hoewel het wel vreemd is met mijn hand door mijn haar te gaan, en een net-iets-langer-dan-borstelkopje te voelen...
Ach ja, haar groeit, nietwaar?
Thursday, September 08, 2005
Kot-warming
Inderdaad, meteen de reden waarom een nieuwe post zo lang op zich liet wachten... Ik zit nu al een kleine week op mijn nieuwe kot in de Kruitmolenstraat te Brussel, samen met Kristel.
Wat was de bedoeling? Heel simpel, de boel al wat inrichten tegen dat ik er echt in trek eind september, evenals eens een écht privé-weekje met Kristel om vooral eens te kijken hoe goed we het met elkaar uithouden als we samen moeten leven in een kleine ruimte.
Mijn kot zelf is een recent gerenoveerd herenhuis, speciaal ingericht om studenten te huisvesten. Ikzelf zat er vorig jaar al, alleen zat ik toen wel in de sous-sol kamer - wat gewoon een chic woord is voor de kelder. Daar het gebouw op drie minuutjes stappen van mijn school is, en de kamers, keukens en douches allemaal tiptop zijn, wilde ik er graag blijven, alleen dan wel in een andere kamer. De kelderkamer was misschien wel twee keer zo groot als de andere kamers, maar verdomd donker, warm in de winter (alle verwarmingsbuizen liepen er doorheen) en fris in de zomer, om van het lage plafond (een kleine 15 centimeter groter dan ikzelf) en het
lawaai van de boiler te zwijgen.
Dus, ik koos een nieuwe kamer, aan de straatkant op de tweede verdieping deze keer. Eentje met een hoog plafond en grote ramen, dus veel licht. De boel is al aardig ingericht, nu enkel de kale witte muren nog opvullen met alles wat me leuk lijkt, en het is in orde.
Ook hebben we intussen al een gezamenlijk huisdier: de nog naamloze babypoes die het Franse meisje Flore (die nu trouwens 'mijn' kelderkamer tot iets hippie-achtigs heeft omgebouwd) op een dag op straat had gevonden. Het beestje is net oud genoeg om het zonder zijn moeder te kunnen stellen, en is waarschijnlijk ergens door mensen met teveel jonge katjes aan zijn lot overgelaten. Het arme ding zat onder de vlooien, was graatmager en uitgehongerd, had een smerige oog-infectie en bovendien (zo bleek na het dierenartsbezoek) de niesziekte. Het dier is nu tegen alles ingeënt, de vlooien zijn allemaal verdelgd, en iedereen in ons kot is er al verknocht aan. Het enige wat nu nog rest is het een naam zoeken, en tweemaal per dag oogdruppels tegen de infectie, evenals tweemaal per dag antibiotica tegen de niesziekte. Zodra ik er eens foto's van kan nemen en ze online kan krijgen, kunnen jullie haar eens zien, tenzij jullie uiteraard op mijn kot langskomen!
Wat was de bedoeling? Heel simpel, de boel al wat inrichten tegen dat ik er echt in trek eind september, evenals eens een écht privé-weekje met Kristel om vooral eens te kijken hoe goed we het met elkaar uithouden als we samen moeten leven in een kleine ruimte.
Mijn kot zelf is een recent gerenoveerd herenhuis, speciaal ingericht om studenten te huisvesten. Ikzelf zat er vorig jaar al, alleen zat ik toen wel in de sous-sol kamer - wat gewoon een chic woord is voor de kelder. Daar het gebouw op drie minuutjes stappen van mijn school is, en de kamers, keukens en douches allemaal tiptop zijn, wilde ik er graag blijven, alleen dan wel in een andere kamer. De kelderkamer was misschien wel twee keer zo groot als de andere kamers, maar verdomd donker, warm in de winter (alle verwarmingsbuizen liepen er doorheen) en fris in de zomer, om van het lage plafond (een kleine 15 centimeter groter dan ikzelf) en het
lawaai van de boiler te zwijgen.
Dus, ik koos een nieuwe kamer, aan de straatkant op de tweede verdieping deze keer. Eentje met een hoog plafond en grote ramen, dus veel licht. De boel is al aardig ingericht, nu enkel de kale witte muren nog opvullen met alles wat me leuk lijkt, en het is in orde.
Ook hebben we intussen al een gezamenlijk huisdier: de nog naamloze babypoes die het Franse meisje Flore (die nu trouwens 'mijn' kelderkamer tot iets hippie-achtigs heeft omgebouwd) op een dag op straat had gevonden. Het beestje is net oud genoeg om het zonder zijn moeder te kunnen stellen, en is waarschijnlijk ergens door mensen met teveel jonge katjes aan zijn lot overgelaten. Het arme ding zat onder de vlooien, was graatmager en uitgehongerd, had een smerige oog-infectie en bovendien (zo bleek na het dierenartsbezoek) de niesziekte. Het dier is nu tegen alles ingeënt, de vlooien zijn allemaal verdelgd, en iedereen in ons kot is er al verknocht aan. Het enige wat nu nog rest is het een naam zoeken, en tweemaal per dag oogdruppels tegen de infectie, evenals tweemaal per dag antibiotica tegen de niesziekte. Zodra ik er eens foto's van kan nemen en ze online kan krijgen, kunnen jullie haar eens zien, tenzij jullie uiteraard op mijn kot langskomen!
Friday, August 26, 2005
Terrarium
Zoals jullie mss al wel gelezen hebben in mijn tweede post, heb ik als bonus bovenop mijn betaling voor mijn vakantiejob ook een oud terrarium van mijn werkgever gekregen. Ik heb zonet het hele ding minutieus schoongemaakt - een werkje waar ik een dik half uur mee bezig ben geweest.
Het ding is dan ook enorm, een kleine anderhalve meter lengte, en een dikke 70 cm hoog. Paul, mijn werkgever, hield er drie hazelwormen in (een soort hagedis zonder poten, door veel mensen luid gillend verkeerdelijk voor adders aanzien), maar die zijn intussen overleden, en dus stond het terrarium leeg. En daar hij in zijn nieuwe huis geen dieren meer wil houden, kreeg ik het ding.
De vraag is nu: wat ga ik erin houden...? Ik heb al een aquarium met vijf goudvissen (dat zo ongeveer drie keer zo klein is als dit terrarium), en momenteel is dat het enige dat ik op mijn kamer mag houden. Het terrarium is ook te groot voor mijn kamer, en wss ook voor mijn kot, dus zal het voorlopig in de kelder moeten blijven staan tot ik het ergens kan zetten. Ik heb al wat zitten rondsurfen op internet op zoek naar leuke beestjes, maar daar ik tegen de import van tropische dieren ben die toch te groot worden (denk maar aan al die mensen die een kleine leguaan kopen die al snel een meter lang wordt, of de duizenden waterschildpadden die in België worden uitgezet omdat ze uit hun aquarium groeien), is mijn keuze al beperkter. Momenteel gaan mijn gedachten uit naar een beestje dat ook al in mijn vijver rondzwemt, namelijk simpele watersalamanders. Simpel te houden, worden niet groter dan 20 cm, en ze kunnen mits goed verzorgd tot 15 jaar oud worden. Oh ja, en ze zijn dolkomisch om bezig te zien, de uitdrukking op hun gezicht alleen al is onbetaalbaar.
Maar dan kijk ik naar kleinere hagedissen en word ik daar weer door afgeleid... ach ja, het is toch toekomstmuziek. Maar als er mensen zijn die leuke beestjes kennen die niet te groot zijn en dus comfortabel kunnen leven in een terrarium, laat het me weten!
Het ding is dan ook enorm, een kleine anderhalve meter lengte, en een dikke 70 cm hoog. Paul, mijn werkgever, hield er drie hazelwormen in (een soort hagedis zonder poten, door veel mensen luid gillend verkeerdelijk voor adders aanzien), maar die zijn intussen overleden, en dus stond het terrarium leeg. En daar hij in zijn nieuwe huis geen dieren meer wil houden, kreeg ik het ding.
De vraag is nu: wat ga ik erin houden...? Ik heb al een aquarium met vijf goudvissen (dat zo ongeveer drie keer zo klein is als dit terrarium), en momenteel is dat het enige dat ik op mijn kamer mag houden. Het terrarium is ook te groot voor mijn kamer, en wss ook voor mijn kot, dus zal het voorlopig in de kelder moeten blijven staan tot ik het ergens kan zetten. Ik heb al wat zitten rondsurfen op internet op zoek naar leuke beestjes, maar daar ik tegen de import van tropische dieren ben die toch te groot worden (denk maar aan al die mensen die een kleine leguaan kopen die al snel een meter lang wordt, of de duizenden waterschildpadden die in België worden uitgezet omdat ze uit hun aquarium groeien), is mijn keuze al beperkter. Momenteel gaan mijn gedachten uit naar een beestje dat ook al in mijn vijver rondzwemt, namelijk simpele watersalamanders. Simpel te houden, worden niet groter dan 20 cm, en ze kunnen mits goed verzorgd tot 15 jaar oud worden. Oh ja, en ze zijn dolkomisch om bezig te zien, de uitdrukking op hun gezicht alleen al is onbetaalbaar.
Maar dan kijk ik naar kleinere hagedissen en word ik daar weer door afgeleid... ach ja, het is toch toekomstmuziek. Maar als er mensen zijn die leuke beestjes kennen die niet te groot zijn en dus comfortabel kunnen leven in een terrarium, laat het me weten!
Tuesday, August 23, 2005
Closer
Wauw. Wauw wauw wauw.
Ik ben nog maar zelden zo aangedaan geweest door een film als ik nu ben door het net bekijken van Closer. Ik weet echt niet goed wat te doen met de dingen die nu door mijn hoofd spoken...
Ik geef het toe, het oorspronkelijke idee achter het huren van dit pareltje was vooral mijn broer's en mijn eigen ongezonde obsessie door Natalie Portman... Ik zal mijn bewieroking van dit goddelijke schepsel voor een andere blog houden ;).
Maar verdekke, de begingeneriek was nog maar net voorbij of de eerste twee, doodsimpele shots hadden me al bij mijn nekvel. Simpele afwisselende shots van Natalie Portman's personage Alice en Jude Law als Dan, die op elkaar toelopen in een drukke Londense straat, dit ondersteund met het fenomenale nummer 'The Blower's Daughter' van Damien Rice. Meer moet dat niet zijn.
Wat volgt is één van de pijnlijkste films die ik ooit zag. Vier topacteurs die een thema aansnijden dat o zo gemakkelijk in clichés en rommel vervalt, maar dat hier eindelijk écht lijkt, omdat het eindelijk eens onverbloemd, vuil en realistisch wordt voorgesteld. Inderdaad, de liefde dus.
Meer ga ik er niet over zeggen... alleen dat veel dingen zo herkenbaar waren dat ik echt moeite moest doen om niet stomweg te beginnen janken.
Ik laat jullie met de meest harde en gemene conversatie tussen Anna (Julia Roberts) en Larry (Clive Owen), en de boodschap voor degenen die Closer nog niet gezien hebben nu meteen te rénnen naar de videotheek. NU.
Anna: We do everything that people who have sex do!
Larry: Do you enjoy sucking him off?
Anna: Yes!
Larry: You like his cock?
Anna: I love it!
Larry: You like him coming in your face?
Anna: Yes!
Larry: What does it taste like?
Anna: It tastes like you but sweeter!
Larry: That's the spirit. Thank you. Thank you for your honesty. Now fuck off and die, you fucked up slag.
Oké, en nog de mooiste zin uit de hele parel:
I know who you are. I love you. I love everything about you that hurts.
Ik ben nog maar zelden zo aangedaan geweest door een film als ik nu ben door het net bekijken van Closer. Ik weet echt niet goed wat te doen met de dingen die nu door mijn hoofd spoken...
Ik geef het toe, het oorspronkelijke idee achter het huren van dit pareltje was vooral mijn broer's en mijn eigen ongezonde obsessie door Natalie Portman... Ik zal mijn bewieroking van dit goddelijke schepsel voor een andere blog houden ;).
Maar verdekke, de begingeneriek was nog maar net voorbij of de eerste twee, doodsimpele shots hadden me al bij mijn nekvel. Simpele afwisselende shots van Natalie Portman's personage Alice en Jude Law als Dan, die op elkaar toelopen in een drukke Londense straat, dit ondersteund met het fenomenale nummer 'The Blower's Daughter' van Damien Rice. Meer moet dat niet zijn.
Wat volgt is één van de pijnlijkste films die ik ooit zag. Vier topacteurs die een thema aansnijden dat o zo gemakkelijk in clichés en rommel vervalt, maar dat hier eindelijk écht lijkt, omdat het eindelijk eens onverbloemd, vuil en realistisch wordt voorgesteld. Inderdaad, de liefde dus.
Meer ga ik er niet over zeggen... alleen dat veel dingen zo herkenbaar waren dat ik echt moeite moest doen om niet stomweg te beginnen janken.
Ik laat jullie met de meest harde en gemene conversatie tussen Anna (Julia Roberts) en Larry (Clive Owen), en de boodschap voor degenen die Closer nog niet gezien hebben nu meteen te rénnen naar de videotheek. NU.
Anna: We do everything that people who have sex do!
Larry: Do you enjoy sucking him off?
Anna: Yes!
Larry: You like his cock?
Anna: I love it!
Larry: You like him coming in your face?
Anna: Yes!
Larry: What does it taste like?
Anna: It tastes like you but sweeter!
Larry: That's the spirit. Thank you. Thank you for your honesty. Now fuck off and die, you fucked up slag.
Oké, en nog de mooiste zin uit de hele parel:
I know who you are. I love you. I love everything about you that hurts.
Monday, August 22, 2005
Illegaliteit!
Na lang en hard zoeken heb ik dan toch sinds vorige week een vakantiejob gevonden... en wat voor één. Ik werk bij de vader van een medewerkster van mijn vader (lekker simpel) aan diens nieuwe huis. Nu, lijkt simpel en normaal. Helaas, in mijn leven is niks simpel, laat staan normaal...
Paul, want zo heet mijn werkgever, woonde tot nu toe in een kast van een huis in Tienen. Het is zo het type Adams-family huis: een soortement grote toren vanvoor, met een heel groot deel woonhuis er nog achter, plus een joekel van een schuur. Uiteraard is dit huis wel in betere staat dan dat van de Adamsen, maar dat raadde je waarschijnlijk al.
Nu is de vraag: waarom wil iemand weg uit zo'n huis...? Ik ben er nu één dag geweest om te helpen opruimen, en ik kwijlde zowat de vloer onder... Wel, Paul blijkbaar niet. Hij is het vooral beu in Tienen, wat hij een soort 'Vlaams Charleroi' noemt. En ik moet toegeven, de man heeft een punt.
Maar bon, tot daar lijkt alles dus logisch. Maar dan kom ik aan de plaats waar Paul nu naar is verhuisd, en bij het huis dat hij samen met mij aan het renoveren is.
Berlare. The middle of Nowhere, ergens tussen Aalst en Dendermonde. En alsof dat nog niet erg genoeg is, heeft Paul daar een soortement illegaal buitenverblijfje dat op instorten stond overgekocht, en is hij al sinds januari bezig met het bewoonbaar maken ervan. Alle muren uitgebroken en opnieuw opgebouwd, een nieuw dak gelegd, nieuwe vloer... er ligt nog één originele vloer en één originele muur, geloof ik.
Nu, ik moet toegeven: het begint op iets te trekken. Hij heeft de buitenwand met leem afgewerkt, en overal het houtwerk vernieuwd, en nu ziet het geheel er steeds minder als een marginaal Vlaams bungalow-geval uit, en steeds meer als een huis. Maar...
Dat is het niet, want het ding is illegaal gebouwd. Zodoende heeft het ook geen elektriciteit of stromend water. Daarop heeft Paul echter iets gevonden... en wat voor iets.
Voor de elektriciteit: een windmolen (!) en een tuinhuis vol autobatterijen om stroom in op te slaan, plus een generator voor noodgevallen. Ik kan me jullie gefronste wenkbrouwen zo voorstellen nu... het is inderdaad een gestoord plan, gestoorder nog dan zijn waterput met zuiveringspomp die al af is én werkt.
Nu, ik spreek de man niet tegen, zeker niet omdat hij me 10 euro per uur betaalt... maar ik vrees voor de dag waarop de plaatselijke autoriteiten zijn illegaal bouwsel in de gaten krijgen. Ach ja...
Soit, wat doe ik daar dan zoal? Tuinhuizen bouwen, beton gieten, keldervloeren uithakken en vernieuwen, houtwerk vervangen en schilderen, muren en plafonds verven, bomen snoeien, leem maken... alles en nog wat. Ook een pittig detail is dat VT4 het gigantische huis in Tienen heeft gespot voor hun programma Huizenjacht, en dat ze er morgen naar komen kijken. Wat dus betekent dat ik, na vorige week al alle ramen daar te hebben gekuist (en geloof me, daar ben ik een hele dag mee zoet geweest), ook nog eens alles mag gaan schoonmaken. En laat nu net dat enorme schoonmaakwerk zijn dat Paul ook zin heeft gegeven ergens kleiner te gaan wonen... je kan je mijn paniek voorstellen.
Maar bon, het betaalt royaal, ik heb als bonus nog een oud terrarium gratis erbovenop gekregen, en over een week stop ik ermee...
Paul, want zo heet mijn werkgever, woonde tot nu toe in een kast van een huis in Tienen. Het is zo het type Adams-family huis: een soortement grote toren vanvoor, met een heel groot deel woonhuis er nog achter, plus een joekel van een schuur. Uiteraard is dit huis wel in betere staat dan dat van de Adamsen, maar dat raadde je waarschijnlijk al.
Nu is de vraag: waarom wil iemand weg uit zo'n huis...? Ik ben er nu één dag geweest om te helpen opruimen, en ik kwijlde zowat de vloer onder... Wel, Paul blijkbaar niet. Hij is het vooral beu in Tienen, wat hij een soort 'Vlaams Charleroi' noemt. En ik moet toegeven, de man heeft een punt.
Maar bon, tot daar lijkt alles dus logisch. Maar dan kom ik aan de plaats waar Paul nu naar is verhuisd, en bij het huis dat hij samen met mij aan het renoveren is.
Berlare. The middle of Nowhere, ergens tussen Aalst en Dendermonde. En alsof dat nog niet erg genoeg is, heeft Paul daar een soortement illegaal buitenverblijfje dat op instorten stond overgekocht, en is hij al sinds januari bezig met het bewoonbaar maken ervan. Alle muren uitgebroken en opnieuw opgebouwd, een nieuw dak gelegd, nieuwe vloer... er ligt nog één originele vloer en één originele muur, geloof ik.
Nu, ik moet toegeven: het begint op iets te trekken. Hij heeft de buitenwand met leem afgewerkt, en overal het houtwerk vernieuwd, en nu ziet het geheel er steeds minder als een marginaal Vlaams bungalow-geval uit, en steeds meer als een huis. Maar...
Dat is het niet, want het ding is illegaal gebouwd. Zodoende heeft het ook geen elektriciteit of stromend water. Daarop heeft Paul echter iets gevonden... en wat voor iets.
Voor de elektriciteit: een windmolen (!) en een tuinhuis vol autobatterijen om stroom in op te slaan, plus een generator voor noodgevallen. Ik kan me jullie gefronste wenkbrouwen zo voorstellen nu... het is inderdaad een gestoord plan, gestoorder nog dan zijn waterput met zuiveringspomp die al af is én werkt.
Nu, ik spreek de man niet tegen, zeker niet omdat hij me 10 euro per uur betaalt... maar ik vrees voor de dag waarop de plaatselijke autoriteiten zijn illegaal bouwsel in de gaten krijgen. Ach ja...
Soit, wat doe ik daar dan zoal? Tuinhuizen bouwen, beton gieten, keldervloeren uithakken en vernieuwen, houtwerk vervangen en schilderen, muren en plafonds verven, bomen snoeien, leem maken... alles en nog wat. Ook een pittig detail is dat VT4 het gigantische huis in Tienen heeft gespot voor hun programma Huizenjacht, en dat ze er morgen naar komen kijken. Wat dus betekent dat ik, na vorige week al alle ramen daar te hebben gekuist (en geloof me, daar ben ik een hele dag mee zoet geweest), ook nog eens alles mag gaan schoonmaken. En laat nu net dat enorme schoonmaakwerk zijn dat Paul ook zin heeft gegeven ergens kleiner te gaan wonen... je kan je mijn paniek voorstellen.
Maar bon, het betaalt royaal, ik heb als bonus nog een oud terrarium gratis erbovenop gekregen, en over een week stop ik ermee...
Monday, August 08, 2005
Wow...
Mijn eerste post ooit op mijn blog, nadat ik hem een kleine twee maand geleden heb aangemaakt... ik ben echt een lui vat.
Soit, wie mijn profiel heeft gelezen weet wie ik ben, en wie het nog niet gelezen heeft kan er best snel aan beginnen, want ik ga het niet nog eens uitleggen hier... wederom, ik ben een lui vat :).
Maar bon, jullie komen hier voor een interessante blogpost, of niet soms? Wel... ik kan trots vertellen dat ik dus al een tijdje geslaagd ben voor mijn eerste jaar animatiefilm, en eind september dus naar 't tweede ga. Ik ben er nog steeds euforisch over... na die twee gefaalde Narafi-jaren was mijn zelfvertrouwen zo ongeveer gekelderd. Maar nu, dus weer met volle moed erin vliegen!
Verder ben ik aan't werken aan een cadeau voor een vriendin van mij, iets dat ik haar al drie jaar beloofd heb en waarvan ik intussen aan versie drie zit... Na twee geillustreerde verhalen heb ik nu toch gekozen voor een strip, en ik zit al de volle pagina ver! Ahem.
Sjah, en verder... ga ik effe wachten tot er gewichtiger dinges gebeuren waar ik meer over kan schrijven, en dan ben ik er weer...
Soit, wie mijn profiel heeft gelezen weet wie ik ben, en wie het nog niet gelezen heeft kan er best snel aan beginnen, want ik ga het niet nog eens uitleggen hier... wederom, ik ben een lui vat :).
Maar bon, jullie komen hier voor een interessante blogpost, of niet soms? Wel... ik kan trots vertellen dat ik dus al een tijdje geslaagd ben voor mijn eerste jaar animatiefilm, en eind september dus naar 't tweede ga. Ik ben er nog steeds euforisch over... na die twee gefaalde Narafi-jaren was mijn zelfvertrouwen zo ongeveer gekelderd. Maar nu, dus weer met volle moed erin vliegen!
Verder ben ik aan't werken aan een cadeau voor een vriendin van mij, iets dat ik haar al drie jaar beloofd heb en waarvan ik intussen aan versie drie zit... Na twee geillustreerde verhalen heb ik nu toch gekozen voor een strip, en ik zit al de volle pagina ver! Ahem.
Sjah, en verder... ga ik effe wachten tot er gewichtiger dinges gebeuren waar ik meer over kan schrijven, en dan ben ik er weer...
Subscribe to:
Posts (Atom)
