Saturday, August 12, 2006
Sunday, June 11, 2006
Van alles een beetje
Het begon allemaal zo stom. Het zien van wat foto's die een vriendin van me had getrokken. Het was genoeg om een aloude tredmolen in mijn hoofd weer in gang te zetten. Een eindeloze carrousel die mij zo nu en dan eens meesleept, en mij meestal weer compleet verhakkeld en al mijn illusies armer weer uitspuwt.
Momenteel zit ik nog vrolijk te draaien op één van die kutpaarden. Je kent ze wellicht: heel mooi, heel fijn gemaakt, heel vrolijk en eigenlijk ei zo na perfect. Ik zit op zo'n glimmend gelakt houten rotbeest, en ik ben verplicht de rit uit te zitten tot het einde. Zo hoort het namelijk. Of ik überhaupt zin had om op die carrousel te belanden doet niet terzake.
Ik draai dus rond, en ik kan alleen maar kijken naar de dingen die aan de rand van de carrousel staan. Het zijn allemaal bekende gezichten, de meeste van mensen waar ik immens veel om geef, voor wie ik enorm veel respect heb, maar ook anderen - mensen die mij niet kunnen luchten, en die ik ook liever kwijt dan rijk zou zijn. Ze hebben echter allemaal één ding gemeen. Ik benijd ze.
Bij ieder gezicht dat ik zie horen herinneringen, gevoelens en beelden. Soms zijn ze mooi, soms zijn het herinneringen die ik enorm koester. Maar daarvoor dient deze carrousel helaas niet. Hij is beter in het tonen van andere dingen. Talenten die ik dacht te hebben, maar niet heb. Mooie kenmerken die ik dacht te bezitten, maar niet bezit. Respect en liefde die ik dacht te krijgen, maar niet krijg. En al die gezichten doen het niet bewust. Ik haat ze niet, ik veracht ze niet. Ik ben alleen zo godverdomd jaloers op al die mensen rond me heen, die allemaal slagen in iets waar ik niet in slaag. Mensen die zelfzeker zijn, die talenten hebben. Mooie mensen, geliefde mensen, mensen met wie iedereen bevriend wil zijn. Mensen waar ik me aan vast klamp, en die dat godverdomme niet eens erg vinden ook, ookal belemmer ik ze.
Ik was tegen mijn achttiende ongeveer van de eerste, lange carrouselrit afgestapt, en amper vier jaar later zit ik er weer op. Ik word weer met mijn neus op mezelf geduwd, en het beeld staat me niet meer aan. Ik merk dat ik dingen over mezelf vergeten was, slechte dingen, lelijke dingen. Ik zag er sinds kort eentje opnieuw, en dat was genoeg. Nu zijn ze er allemaal weer, en ieder gezicht dat me passeert wijst me daar nog maar eens op. Het is een stomme, gemene waarheid, en ik kan verdomme niet leren ermee te leven.
Ik kan van alles een beetje, maar van niets genoeg. Ik beteken voor veel mensen een beetje, maar voor weinig genoeg. Ik wil alles tegelijk, maar ik slaag nergens in. En intussen draai ik maar verder, en zwaaien de mensen aan de kant naar me. Zij hebben tijd. Zij zijn al veilig. En ik moet blijven zitten, op dat stomme gelakte kutpaard, totdat er genoeg van hen vinden dat ik er af mag komen. De vraag is of ik zelfs maar het recht heb dat van hen te vragen.
Momenteel zit ik nog vrolijk te draaien op één van die kutpaarden. Je kent ze wellicht: heel mooi, heel fijn gemaakt, heel vrolijk en eigenlijk ei zo na perfect. Ik zit op zo'n glimmend gelakt houten rotbeest, en ik ben verplicht de rit uit te zitten tot het einde. Zo hoort het namelijk. Of ik überhaupt zin had om op die carrousel te belanden doet niet terzake.
Ik draai dus rond, en ik kan alleen maar kijken naar de dingen die aan de rand van de carrousel staan. Het zijn allemaal bekende gezichten, de meeste van mensen waar ik immens veel om geef, voor wie ik enorm veel respect heb, maar ook anderen - mensen die mij niet kunnen luchten, en die ik ook liever kwijt dan rijk zou zijn. Ze hebben echter allemaal één ding gemeen. Ik benijd ze.
Bij ieder gezicht dat ik zie horen herinneringen, gevoelens en beelden. Soms zijn ze mooi, soms zijn het herinneringen die ik enorm koester. Maar daarvoor dient deze carrousel helaas niet. Hij is beter in het tonen van andere dingen. Talenten die ik dacht te hebben, maar niet heb. Mooie kenmerken die ik dacht te bezitten, maar niet bezit. Respect en liefde die ik dacht te krijgen, maar niet krijg. En al die gezichten doen het niet bewust. Ik haat ze niet, ik veracht ze niet. Ik ben alleen zo godverdomd jaloers op al die mensen rond me heen, die allemaal slagen in iets waar ik niet in slaag. Mensen die zelfzeker zijn, die talenten hebben. Mooie mensen, geliefde mensen, mensen met wie iedereen bevriend wil zijn. Mensen waar ik me aan vast klamp, en die dat godverdomme niet eens erg vinden ook, ookal belemmer ik ze.
Ik was tegen mijn achttiende ongeveer van de eerste, lange carrouselrit afgestapt, en amper vier jaar later zit ik er weer op. Ik word weer met mijn neus op mezelf geduwd, en het beeld staat me niet meer aan. Ik merk dat ik dingen over mezelf vergeten was, slechte dingen, lelijke dingen. Ik zag er sinds kort eentje opnieuw, en dat was genoeg. Nu zijn ze er allemaal weer, en ieder gezicht dat me passeert wijst me daar nog maar eens op. Het is een stomme, gemene waarheid, en ik kan verdomme niet leren ermee te leven.
Ik kan van alles een beetje, maar van niets genoeg. Ik beteken voor veel mensen een beetje, maar voor weinig genoeg. Ik wil alles tegelijk, maar ik slaag nergens in. En intussen draai ik maar verder, en zwaaien de mensen aan de kant naar me. Zij hebben tijd. Zij zijn al veilig. En ik moet blijven zitten, op dat stomme gelakte kutpaard, totdat er genoeg van hen vinden dat ik er af mag komen. De vraag is of ik zelfs maar het recht heb dat van hen te vragen.
Thursday, May 25, 2006
Father Fritz lacht met platitudes
http://www.bash.org
Een site met allerlei chatgesprekken waaruit de grappigste passages gequote worden. Vaak plat, vaak flauw, maar soms zitten er pareltjes tussen. Het heeft alleszins mijn ochtend opgevrolijkt. Hier een leuke, o zo ware quote van ene Dragonfly...
DragonflyBlade21: A woman has a close male friend. This means that he is probably interested in her, which is why he hangs around so much. She sees him strictly as a friend. This always starts out with, you're a great guy, but I don't like you in that way. This is roughly the equivalent for the guy of going to a job interview and the company saying, You have a great resume, you have all the qualifications we are looking for, but we're not going to hire you. We will, however, use your resume as the basis for comparison for all other applicants. But, we're going to hire somebody who is far less qualified and is probably an alcoholic. And if he doesn't work out, we'll hire somebody else, but still not you. In fact, we will never hire you. But we will call you from time to time to complain about the person that we hired.
Een site met allerlei chatgesprekken waaruit de grappigste passages gequote worden. Vaak plat, vaak flauw, maar soms zitten er pareltjes tussen. Het heeft alleszins mijn ochtend opgevrolijkt. Hier een leuke, o zo ware quote van ene Dragonfly...
DragonflyBlade21: A woman has a close male friend. This means that he is probably interested in her, which is why he hangs around so much. She sees him strictly as a friend. This always starts out with, you're a great guy, but I don't like you in that way. This is roughly the equivalent for the guy of going to a job interview and the company saying, You have a great resume, you have all the qualifications we are looking for, but we're not going to hire you. We will, however, use your resume as the basis for comparison for all other applicants. But, we're going to hire somebody who is far less qualified and is probably an alcoholic. And if he doesn't work out, we'll hire somebody else, but still not you. In fact, we will never hire you. But we will call you from time to time to complain about the person that we hired.
Thursday, May 04, 2006
Father Fritz en de maan
Ik loop door de straten van Brussel, op mijn weg naar huis na een avondje slechte film en goedkope aziaat. Het is nog steeds erg warm, en overal zitten de terrasjes vol mensen die genieten van de eerste tekenen dat de zomer eraan komt.
Aan het stoplicht in de Dansaertstraat staat hij. Amper een meter hoog, gemoedelijk leunend tegen een paaltje aan de stoeprand. Hij ziet er Aziatisch uit, draagt kleren die duidelijk uit een kinderafdeling van de één of andere C&A kwamen, en heeft een oorbel door zijn linker oor. Ik schat hem om en bij de dertig, maar ik kan er even goed tien jaar naast zitten.
Ik stop naast hem, wachtend tot het licht groen zou worden, en doe mijn best hem niet te geïntrigeerd te bekijken. Plots klinkt zijn stem van ergens rond mijn bekkenhoogte.
"Excusez-moi, monsieur." Hij klinkt precies zoals hij eruit ziet, schiet door mijn hoofd.
"Parlez-vous le français?"
Ik knik, en voeg "un peu, oui" aan mijn schamel antwoord toe. Ik merk dat ik me onbewust tot op zijn hoogte heb laten zakken, en dat ik nu praktisch dubbelgeplooid aan het stoplicht sta.
Hij wijst met zijn vinger in een zijstraat, waarvan de naam me even ontsnapt.
"Est-ce que c'est la..." begint hij. Ik bereid me voor om de straatnaam te toetsen aan mijn herinnering, ervan overtuigd dat ik de naam zal herkennen eens ik hem hoor. Hij pauzeert even, en wijst opnieuw. Een klein handje met al even kleine vingertjes, waarvan de ringvinger getooid is met een kolos van een ring. De groene edelsteen die erin staat binkt in het straatlicht.
De hand gaat omhoog, en wijst pal de hemel in. Ik frons verbaasd mijn wenkbrauwen.
"Oui?" probeer ik voorzichtig. Het blijft even stil.
"C'est la lune, n'est-ce pas?" klinkt het bedeesd.
Ik kijk naar dat kleine vingertje en naar die joekel van een groene steen, en glimlach even.
"Oui, c'est la lune."
"Ah. Merci."
Het voetgangerslicht springt op groen, en ik steek verdoofd over. Ik kijk nog even om, en zie hem tussen de terrasjes van het St.Goriksplein verdwijnen. Zijn ogen zijn nog steeds naar boven gericht, naar de maan die perfect in de helft doorgesneden aan de hemel staat.
Aan het stoplicht in de Dansaertstraat staat hij. Amper een meter hoog, gemoedelijk leunend tegen een paaltje aan de stoeprand. Hij ziet er Aziatisch uit, draagt kleren die duidelijk uit een kinderafdeling van de één of andere C&A kwamen, en heeft een oorbel door zijn linker oor. Ik schat hem om en bij de dertig, maar ik kan er even goed tien jaar naast zitten.
Ik stop naast hem, wachtend tot het licht groen zou worden, en doe mijn best hem niet te geïntrigeerd te bekijken. Plots klinkt zijn stem van ergens rond mijn bekkenhoogte.
"Excusez-moi, monsieur." Hij klinkt precies zoals hij eruit ziet, schiet door mijn hoofd.
"Parlez-vous le français?"
Ik knik, en voeg "un peu, oui" aan mijn schamel antwoord toe. Ik merk dat ik me onbewust tot op zijn hoogte heb laten zakken, en dat ik nu praktisch dubbelgeplooid aan het stoplicht sta.
Hij wijst met zijn vinger in een zijstraat, waarvan de naam me even ontsnapt.
"Est-ce que c'est la..." begint hij. Ik bereid me voor om de straatnaam te toetsen aan mijn herinnering, ervan overtuigd dat ik de naam zal herkennen eens ik hem hoor. Hij pauzeert even, en wijst opnieuw. Een klein handje met al even kleine vingertjes, waarvan de ringvinger getooid is met een kolos van een ring. De groene edelsteen die erin staat binkt in het straatlicht.
De hand gaat omhoog, en wijst pal de hemel in. Ik frons verbaasd mijn wenkbrauwen.
"Oui?" probeer ik voorzichtig. Het blijft even stil.
"C'est la lune, n'est-ce pas?" klinkt het bedeesd.
Ik kijk naar dat kleine vingertje en naar die joekel van een groene steen, en glimlach even.
"Oui, c'est la lune."
"Ah. Merci."
Het voetgangerslicht springt op groen, en ik steek verdoofd over. Ik kijk nog even om, en zie hem tussen de terrasjes van het St.Goriksplein verdwijnen. Zijn ogen zijn nog steeds naar boven gericht, naar de maan die perfect in de helft doorgesneden aan de hemel staat.
Wednesday, February 22, 2006
Sprookje (3)
I can't make the damn phone ring
It's simply pathetic if I call you anymore
I can't figure it now
We tallied our scores
I got knocked out
I know when you come to town
I know where you drop your dime and whom it's for
I'm not good enough to time your cup of coffee
15 years was long enough
Look at me I'm an old colleague
Another hard knocks day acquaintance
Finally you are free of me
It must be true or you'd give a minute
But it's always my fault
Always it's your forgiveness
This unbalanced resolve
I must be hateful
So I hang up the phone
Call it a small sacrifice
You still hear me now
Dear you the vinyl it was blue
Stalking poor Blake commiserating drunks at sea
Do you remember when Jawbreaker rocked "The boat"?
I'm sure you do and don't
Look at me I'm an old fly buddy
Just a blue coach class acquaintance
Finally you are free of me
It must be true'cause it only makes sense
I can still see you now
Pictures are in every town
I can still write it down
I must be hateful
I can hang up the phone
Even on those lofty heights
You still hear me now.
Lagwagon - I must be hateful
It's simply pathetic if I call you anymore
I can't figure it now
We tallied our scores
I got knocked out
I know when you come to town
I know where you drop your dime and whom it's for
I'm not good enough to time your cup of coffee
15 years was long enough
Look at me I'm an old colleague
Another hard knocks day acquaintance
Finally you are free of me
It must be true or you'd give a minute
But it's always my fault
Always it's your forgiveness
This unbalanced resolve
I must be hateful
So I hang up the phone
Call it a small sacrifice
You still hear me now
Dear you the vinyl it was blue
Stalking poor Blake commiserating drunks at sea
Do you remember when Jawbreaker rocked "The boat"?
I'm sure you do and don't
Look at me I'm an old fly buddy
Just a blue coach class acquaintance
Finally you are free of me
It must be true'cause it only makes sense
I can still see you now
Pictures are in every town
I can still write it down
I must be hateful
I can hang up the phone
Even on those lofty heights
You still hear me now.
Lagwagon - I must be hateful
Saturday, February 04, 2006
Father Fritz schaamt zich
Ik heb een afwijking. Ik geef het niet graag toe, maar het is zo. Het is iets psychisch, en soms manifesteert het zich op ongepaste momenten.
Ik heb een verslaving aan romantisch emotioneel gezeik. Of het nu plakkerige romantische komedies, soaps a la Dawson's Creek zijn, of ergerlijke plakkerige popsongs, om de zoveel tijd heb ik het zitten, en verander ik voor een dag of twee in een 14-jarig puberterend meisje.
Wel, het is weer zover. Ditmaal in afschuwelijke commerciële popmuziekvorm.
Ik zit al de hele avond te luisteren naar 'She will be loved' door Maroon 5.
Help me.
Ik heb een verslaving aan romantisch emotioneel gezeik. Of het nu plakkerige romantische komedies, soaps a la Dawson's Creek zijn, of ergerlijke plakkerige popsongs, om de zoveel tijd heb ik het zitten, en verander ik voor een dag of twee in een 14-jarig puberterend meisje.
Wel, het is weer zover. Ditmaal in afschuwelijke commerciële popmuziekvorm.
Ik zit al de hele avond te luisteren naar 'She will be loved' door Maroon 5.
Help me.
Sunday, January 22, 2006
Ik straal - Sprookje deel 2
Het was een doodgewone dag geweest voor de tuinman van het grote kasteel. Hij had wat late blaren geharkt, een paar spelbrekers van mollen verdreven door hun tunnels onder water te zetten, en gekeken naar de eerste krokussen die hun groene hoofdje door het gras staken.
Hij wilde net beginnen aan de grote haagbeuk, hoewel het eigenlijk nog te vroeg was om die te snoeien, toen er plots heel zacht op zijn schouder werd getikt.
De tuinman draaide zich om, een vage flits van herkenning voelend bij die aanraking, een aanraking die hij nooit had gedacht opnieuw te voelen.
De kleine prinses stond voor hem, hem zacht glimlachend aankijkend.
"Ik heb je gemist"
Hij wilde net beginnen aan de grote haagbeuk, hoewel het eigenlijk nog te vroeg was om die te snoeien, toen er plots heel zacht op zijn schouder werd getikt.
De tuinman draaide zich om, een vage flits van herkenning voelend bij die aanraking, een aanraking die hij nooit had gedacht opnieuw te voelen.
De kleine prinses stond voor hem, hem zacht glimlachend aankijkend.
"Ik heb je gemist"
Saturday, January 21, 2006
Naga, ofte de Krolse Kat
Eindeloos nachtelijk gemiauw. Een kleine zwarte bal die op de trappen ligt te rollen, haar kont prominent de lucht in gestoken, gekrab aan deuren en trapleuningen, en agressieve uitvallen naar al wie te dicht komt.
Naga, onze kotkat, is voor het eerst in haar jonge leven krols, en iedereen zal het geweten hebben. Om beurten leunen we uit onze deur om (afhankelijk van welke deur) "U bakkes!", "Ta geule!" of "Shut up!" te roepen.
Met enkel nog meer klaaglijk gemauw als gevolg...
De enige plaats waar ze enigzins tot rust komt is op mijn kamer, lijkt het. Na aanvankelijk wat rond gesparteld te hebben op het tapijt, en haar klauwen in alles wat binnen pootbereik is te hebben gezet, legt ze zich meestal in een zielig hoopje op mijn bed, gerold in een fleecedeken - om daar uitgeput van haar eigen hitsigheid in slaap te vallen. Wanneer ze dan tussendoor wakker wordt kruipt ze op mijn schoot, legt ze haar kop op mijn hand, en komt ze niet verder dan wat tragisch gepiep. Het is trouwens een vreemd zicht om een kat puppy-ogen te zien trekken...
Het ergste aan de zaak is dat we haar niet buiten kunnen zetten wanneer het te erg wordt. Enerzijds is ze niet gesteriliseerd, en zouden we dus binnen de kortste keren met zeven kotkatten opgescheept zitten, en anderzijds is er de grote kans dat we onze kat de volgende dag met een plamuurmes van het asfalt mogen gaan schrapen.
Dus krijgt ze hormoononderdrukkende medicatie (die overigens nog niet echt werkt), en nemen we haar om beurt eventjes bij ons om haar te laten bekomen van haar frustraties.
Tot het volgende miauwconcert begint, en ze weer de gang op wordt geduwd...
Naga, onze kotkat, is voor het eerst in haar jonge leven krols, en iedereen zal het geweten hebben. Om beurten leunen we uit onze deur om (afhankelijk van welke deur) "U bakkes!", "Ta geule!" of "Shut up!" te roepen.
Met enkel nog meer klaaglijk gemauw als gevolg...
De enige plaats waar ze enigzins tot rust komt is op mijn kamer, lijkt het. Na aanvankelijk wat rond gesparteld te hebben op het tapijt, en haar klauwen in alles wat binnen pootbereik is te hebben gezet, legt ze zich meestal in een zielig hoopje op mijn bed, gerold in een fleecedeken - om daar uitgeput van haar eigen hitsigheid in slaap te vallen. Wanneer ze dan tussendoor wakker wordt kruipt ze op mijn schoot, legt ze haar kop op mijn hand, en komt ze niet verder dan wat tragisch gepiep. Het is trouwens een vreemd zicht om een kat puppy-ogen te zien trekken...
Het ergste aan de zaak is dat we haar niet buiten kunnen zetten wanneer het te erg wordt. Enerzijds is ze niet gesteriliseerd, en zouden we dus binnen de kortste keren met zeven kotkatten opgescheept zitten, en anderzijds is er de grote kans dat we onze kat de volgende dag met een plamuurmes van het asfalt mogen gaan schrapen.
Dus krijgt ze hormoononderdrukkende medicatie (die overigens nog niet echt werkt), en nemen we haar om beurt eventjes bij ons om haar te laten bekomen van haar frustraties.
Tot het volgende miauwconcert begint, en ze weer de gang op wordt geduwd...
Thursday, January 05, 2006
Blok! Nieuwjaar! Kerstmis! Pindakaas!
WAAAAAH!
Sorry. Ik weet dat het eeuwen geleden is dat ik nog iets zinnigs heb neergepoot, maar toch zullen jullie nog even moeten wachten... Mijn leven bestaat namelijk momenteel uit opstaan-blokken-eten-blokken-eten-tv kijken-slapen.
Maar alleszins, de volgende werkpuntjes moeten nog afgewerkt worden:
a: Gelukkig Nieuwjaar aan iedereen!
b: Vrolijk Kerstfeest aan iedereen...
c: veel blokplezier en veel goeie moed!
d: wish me luck...
Groeten, en tot over twee weken (dan vlieg ik er weer in, bij wijze van spreken).
J.
Sorry. Ik weet dat het eeuwen geleden is dat ik nog iets zinnigs heb neergepoot, maar toch zullen jullie nog even moeten wachten... Mijn leven bestaat namelijk momenteel uit opstaan-blokken-eten-blokken-eten-tv kijken-slapen.
Maar alleszins, de volgende werkpuntjes moeten nog afgewerkt worden:
a: Gelukkig Nieuwjaar aan iedereen!
b: Vrolijk Kerstfeest aan iedereen...
c: veel blokplezier en veel goeie moed!
d: wish me luck...
Groeten, en tot over twee weken (dan vlieg ik er weer in, bij wijze van spreken).
J.
Subscribe to:
Posts (Atom)
