Exit fuzzyness...

Inderdaad, na twee jaar is de knoop (of beter: de vele knopen...) doorgehakt.
Na een dikke twee maanden met mijn haar strak naar achter gebonden in een staartje te hebben rondgelopen, ben ik de kapper binnengestapt, en heb ik praktisch alles laten afknippen...

Ik had mij twee jaar geleden het voornemen gedaan pas weer naar de kapper te gaan wanneer mijn haar me echt de strot begon uit te komen, en na vele periodes van twijfel was het dan nu toch zo ver. Elke keer wakker worden met een kop vol pijnlijke knopen (pijpekrullen zoals ik heb zijn mooi, maar hebben zo hun nadelen...) en om de dag je haar moeten wassen en volledig doorkammen om er een beetje toonbaar uit te zien begon me stevig te vervelen.
Kristel is er enorm triest over, ze was enorm gehecht aan mijn lange krullen, en ik heb nog al van mensen gehoord dat ze het heel spijtig vinden. Daarentegen staan dan weer de vele mensen die het kort beter vinden, dus de situatie is eigenlijk identiek aan vroeger op dat gebied. Hoewel het wel vreemd is met mijn hand door mijn haar te gaan, en een net-iets-langer-dan-borstelkopje te voelen...

Ach ja, haar groeit, nietwaar?

Kot-warming

Inderdaad, meteen de reden waarom een nieuwe post zo lang op zich liet wachten... Ik zit nu al een kleine week op mijn nieuwe kot in de Kruitmolenstraat te Brussel, samen met Kristel.
Wat was de bedoeling? Heel simpel, de boel al wat inrichten tegen dat ik er echt in trek eind september, evenals eens een écht privé-weekje met Kristel om vooral eens te kijken hoe goed we het met elkaar uithouden als we samen moeten leven in een kleine ruimte.

Mijn kot zelf is een recent gerenoveerd herenhuis, speciaal ingericht om studenten te huisvesten. Ikzelf zat er vorig jaar al, alleen zat ik toen wel in de sous-sol kamer - wat gewoon een chic woord is voor de kelder. Daar het gebouw op drie minuutjes stappen van mijn school is, en de kamers, keukens en douches allemaal tiptop zijn, wilde ik er graag blijven, alleen dan wel in een andere kamer. De kelderkamer was misschien wel twee keer zo groot als de andere kamers, maar verdomd donker, warm in de winter (alle verwarmingsbuizen liepen er doorheen) en fris in de zomer, om van het lage plafond (een kleine 15 centimeter groter dan ikzelf) en het
lawaai van de boiler te zwijgen.
Dus, ik koos een nieuwe kamer, aan de straatkant op de tweede verdieping deze keer. Eentje met een hoog plafond en grote ramen, dus veel licht. De boel is al aardig ingericht, nu enkel de kale witte muren nog opvullen met alles wat me leuk lijkt, en het is in orde.

Ook hebben we intussen al een gezamenlijk huisdier: de nog naamloze babypoes die het Franse meisje Flore (die nu trouwens 'mijn' kelderkamer tot iets hippie-achtigs heeft omgebouwd) op een dag op straat had gevonden. Het beestje is net oud genoeg om het zonder zijn moeder te kunnen stellen, en is waarschijnlijk ergens door mensen met teveel jonge katjes aan zijn lot overgelaten. Het arme ding zat onder de vlooien, was graatmager en uitgehongerd, had een smerige oog-infectie en bovendien (zo bleek na het dierenartsbezoek) de niesziekte. Het dier is nu tegen alles ingeënt, de vlooien zijn allemaal verdelgd, en iedereen in ons kot is er al verknocht aan. Het enige wat nu nog rest is het een naam zoeken, en tweemaal per dag oogdruppels tegen de infectie, evenals tweemaal per dag antibiotica tegen de niesziekte. Zodra ik er eens foto's van kan nemen en ze online kan krijgen, kunnen jullie haar eens zien, tenzij jullie uiteraard op mijn kot langskomen!