Eindeloos nachtelijk gemiauw. Een kleine zwarte bal die op de trappen ligt te rollen, haar kont prominent de lucht in gestoken, gekrab aan deuren en trapleuningen, en agressieve uitvallen naar al wie te dicht komt.
Naga, onze kotkat, is voor het eerst in haar jonge leven krols, en iedereen zal het geweten hebben. Om beurten leunen we uit onze deur om (afhankelijk van welke deur) "U bakkes!", "Ta geule!" of "Shut up!" te roepen.
Met enkel nog meer klaaglijk gemauw als gevolg...
De enige plaats waar ze enigzins tot rust komt is op mijn kamer, lijkt het. Na aanvankelijk wat rond gesparteld te hebben op het tapijt, en haar klauwen in alles wat binnen pootbereik is te hebben gezet, legt ze zich meestal in een zielig hoopje op mijn bed, gerold in een fleecedeken - om daar uitgeput van haar eigen hitsigheid in slaap te vallen. Wanneer ze dan tussendoor wakker wordt kruipt ze op mijn schoot, legt ze haar kop op mijn hand, en komt ze niet verder dan wat tragisch gepiep. Het is trouwens een vreemd zicht om een kat puppy-ogen te zien trekken...
Het ergste aan de zaak is dat we haar niet buiten kunnen zetten wanneer het te erg wordt. Enerzijds is ze niet gesteriliseerd, en zouden we dus binnen de kortste keren met zeven kotkatten opgescheept zitten, en anderzijds is er de grote kans dat we onze kat de volgende dag met een plamuurmes van het asfalt mogen gaan schrapen.
Dus krijgt ze hormoononderdrukkende medicatie (die overigens nog niet echt werkt), en nemen we haar om beurt eventjes bij ons om haar te laten bekomen van haar frustraties.
Tot het volgende miauwconcert begint, en ze weer de gang op wordt geduwd...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment